Λαμπελέτ

Επώνυμο οικογένειας (αδελφών) μουσικοσυνθετών και μουσικολόγων. 1. Γεώργιος (Κέρκυρα 1875 – Αθήνα 1945). Σπούδασε στο ωδείο της Νάπολης, στην Ιταλία. Είναι από τους πρώτους Έλληνες συνθέτες που ασχολήθηκαν σοβαρά και με επιστημονική διάθεση με το ελληνικό δημοτικό τραγούδι. Έγραψε αξιόλογες μελέτες, ανάμεσα στις οποίες Η εθνική μουσική, Το ελληνικό δημοτικό τραγούδι, Μουσική και ποίησις, Μουσική και γλώσσα και Ο εθνικισμός εις την τέχνην και η ελληνική δημώδης μουσική. Επεδίωξε να δώσει στο έργο του καθαρά ελληνικό χρώμα, γεγονός που τον απομάκρυνε από τους συμπατριώτες του συνθέτες της επτανησιακής σχολής και τον κατέταξε οριστικά στους εκπροσώπους της ελληνικής εθνικής μουσικής σχολής. Με βάση τις μελέτες του για τις ελληνικές δημοτικές κλίμακες, ο Λ. έγραψε περισσότερα από 100 τραγούδια για μία φωνή ή για χορωδία, τα περισσότερα από τα οποία είναι εναρμονίσεις ελληνικών δημοτικών σκοπών. Όσο και αν προσπάθησε ωστόσο να διατηρήσει μια γνήσια ελληνική εναρμόνιση, διακρίνονται στα έργα του ίχνη επιδράσεων ξένων προς το δημοτικό τραγούδι, και μάλιστα μια δυτικού τύπου αρμονική επένδυση, που συχνά αδυνατεί να ξεφύγει από τα δεσμά του δυτικοευρωπαϊκού διατονικού μουσικού συστήματος. Εκτός από τα έργα αυτά καθώς και μια σειρά σχολικών τραγουδιών (Τα χελιδόνια, σε στίχους Ζαχαρία Παπαντωνίου), ο Λ. έγραψε και έργα συμφωνικής μουσικής. Από το τελευταίο αυτό είδος, το συμφωνικό του ποίημα Γιορτές (1907) ανήκει στην κατηγορία εκείνη των έργων που, μαζί με την κατά τέσσερα χρόνια προγενέστερη Πρώτη ελληνική σουίτα του Διονυσίου Λαυράγκα, άσκησαν σημαντική επίδραση στη διαμόρφωση της νεοελληνικής μουσικής δημιουργίας των αρχών του 20ού αι. Ο Λ. διετέλεσε διευθυντής του Ωδείου του Πειραιά και τιμήθηκε με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών. 2. Ναπολέων (Κέρκυρα 1864 – Λονδίνο 1932). Σπούδασε πιάνο και θεωρητικά, πρώτα με τον πατέρα του, Εδουάρδο (1820-1903), και αργότερα στο ωδείο της Νάπολης. Αμέσως μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, δραστηριοποιήθηκε έντονα ως μουσικοπαιδαγωγός, διευθυντής χορωδίας και μπάντας και συνθέτης. Από το 1886, με την ιδιότητα του καθηγητή στο Ωδείο Αθηνών και έναν χρόνο αργότερα με την ίδρυση δικής του μουσικής σχολής στην Αθήνα, διαδραμάτισε πρωτεύοντα ρόλο εμψυχωτή της περιορισμένης έως τότε μουσικής ζωής της πρωτεύουσας. Μαθητές του υπήρξαν οι γνωστότεροι καλλιτέχνες τραγουδιού της εποχής του, ενώ ήταν ένας από τους πρωτεργάτες της κίνησης για την ίδρυση της Φιλαρμονικής Εταιρείας Αθηνών και του Ομίλου Φιλομούσων. Το 1893 ίδρυσε τη Μουσική Ακαδημία της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας, στην Αίγυπτο. Το 1898, ύστερα από μακρόχρονη καλλιτεχνική περιοδεία στην Ιταλία, στη Γαλλία και στην Αγγλία, εγκαταστάθηκε οριστικά στο Λονδίνο, όπου ανέπτυξε αξιόλογη δράση ως συνθέτης και αρχιμουσικός στα μεγαλύτερα τότε θέατρα. Έγραψε έργα για θέατρο, ανάμεσα στα οποία το μελόδραμα Όνειρο του Πιερότου και τη λυρική κωμωδία Γιαμάσκ, έργα για πιάνο, καθώς και πολλά τραγούδια, συνθέσεις γενικά επηρεασμένες κυρίως από ιταλικά πρότυπα. Μελοποίησε επίσης πολλούς εκκλησιαστικούς ύμνους και υπήρξε ο πρώτος που εισήγαγε μια πολυφωνία δυτικού τύπου στην ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία.